2คู่กัดสุดเลิฟ๐ตอนที่2๐

"เธอว่าไงนะโยชิหรอ"

"อืมมินโยชิไงให้เขาไปด้วยได้ไหม"

"อืม...ได้ๆ"

"แล้วไปพรุ่งนี้เลยหรอ"

"อืมว่างไปไหม"

ว่างไหมนะเราอืมๆๆๆๆว่างดิว่าง

"ว่างจ๊ะว่าง"

"โอเคงั้นไปพรุ่งนี้เลยนะ"

"เยสสส^^"

~วันต่อมา~

"เจ็ดโมงครึ้ง........"

โครมมมมม/////---////--///

"โอ๊ย...เจ็บจังเลย"

ฉันกำลังงัวเงียเลยตกเตียงทำให้ฉันตื่นเต็มตาขอบคุณค่ะที่ทำให้ฉันตาสว่าง

"นาดึยทาเบกัสซึมาดาโซ...จึมปายเดนาวซิเร~~"

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นเป็นเพลงที่ฉันชอบของดงบังชินกิอัลบั้มรัยอิงสัน

"ฮัลโหล กยองวอนค่ะ"

(นี่เธอเองหรอตื่นรึยังเนี้ย)

"ใครหรอคะ"

(คังมินครับผม)

"หา...นายรู้เบอร์ฉันได้ยังไงแล้วโทรมามีอะไรหรอ"

(แต่งตัวรึยังเนี้ยคอยอยู่ที่หน้าโรงเรียนนะ)

"จ้าๆกำลังจะอาบน้ำ"

(อืม...งั้นเด๋วอีก15นาทีโทรไปนะ)

"จ๊ะๆ"

(เจอกันหน้าโรงเรียนนะ)

"รู้แล้วน่ะ"

ตู้ดตู้ด~~~

"วางไปและ"

จากนั้นฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปวันนี้ฉันดูเหมือนทอมเลยเสื้อสีดำกางเกงยีนส์ตัวใหญ่รองเท้าผ้าใบเหยีบส้นหมวกสีดำสุดเท่แหอะๆเหมือนทอมบอยเลยแหะ

"นาดึยทาเบกัสซึมาดาโซ...จึมปายเดนาวซิเร~~"

"ฮัลโหล กยองวอนค่ะ"

(ออกมารึยังเนี้ย)

"นายเองหรอ"

(ครับผม)

"อืมออกมาแล้วจะไปอยู่เนี้ยเพื่อนๆมากันรึยังหรอ"

(เดี่ยวก็คงมากันแล้วแหละ)

"อืมๆ"

(รีบมานะ)

"รู้แล้วน่า"

ตู้ดตู้ด~~

ฉันรีบวิ่งหน้าตั้งมาโรงเรียนทั้งๆที่มีเงินแต่ไม่ยอมขึ้นรถโง่จริงๆเลยยองวอนเอ๊ย พอมาถึงหน้าโรงเรียนเจอหมอนั้นนั่งโทรศัพท์อยู่สงสัยจะโทรเรียกฉันอีกแล้วมั้งเนี้ย

"ฉันมาแล้ว"

"อ้าวยองวอนมาเร็วดีนิแต่...ทำไมเหงื่อออกท่วมตัวแบบนี้อ่ะ"

"ก็วิ่งมานิ...แฮ่กๆ..."

"ยัยเซ่อไม่นั่งรถมาเล่า"

"ไม่รู้สิ แฮ่กๆ"

"โง่จังเลยนะเธออ่ะ"

"ตาบ้าเฮงซวย"

ฉันกับฮานคังมินเถียงกันอยู่นานประมาณ15นาทีจนผู้คนที่ผ่านไปแถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียวอายจังเลย   จนกระทั่งเพื่อนๆมากันมีนายมินโยชิ นายอึนบินเกียว ยัยซองมยองนัง   3คนหรอถ้ารวมฉันและนายเฮงซวยด้วยก็เป็น5คน

"ไปกันเถอะพวกเรายองวอนนั่งแท็กซี่ไปนะเดี๋ยวฉันจ่ายเอง^^"

ฮานคังมินพูดขึ้นแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเขาสักเท่าไร

"อืม ดีแต่มีตั้ง5คนจะนั้งพอหรอ"

"พอดิฉันเรียกรถคันใหญ่มา"

โห   ฮานคังมินฉันเพิ่งรู้ว่าบ้านนายรวยมากนะเนี้ย

พอรถมาฉันเข้าไปนั้งเบาะหลังในสุดแล้วมินโยชิก็กำลังจะเข้ามานั่งแต่นายเฮงซวยกลับฉิ่งเข้ามาตัดหน้านายมินโยชิเฉยเลยฉันไม่อยากนั่งใกล้นายเฮงซวยนี่เลยT_T

"นายรู้เบอร์ฉันได้ไงนายฮานคังมิน"

"ก็ดูจากประวัติที่อยู่ในลิ้นชักห้องพักครูไงเลยแอบไปดูมาอ่ะอืมใช่เสียงรอสายเธอเพราะดีนะ^^"

นายนี่กล้ามาเลยรึไงนะถึงเข้าไปในห้องพักครูแล้วไปค้นลิ้นชักแบบนั้น

"กล้าดีนะนายนี้-_-^"

"อยู่แล้วล่ะ^_^"

หมอนี้ท่าทางจะบ้าบิ่นไม่เบาแฮะ-_-^

"จริงด้วย!!"

เห้อหมอนี่เล่นตะโกนซะดังลั่นเลยตกใจนะเฟ้ย

"มีไรอีกล่ะ"

"ชั้น...ชั้นเอ่อ...คือว่าชั้นละ...ลืมของ...น่ะ"

เอาอีกและหมอนี่ขี้หลงขี้ลืมอีกและเห้อนายเฮงซวยนี่

"ลืมไรอ่ะ"

"ลืม....สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเลยล่ะ"

"บัตรประชาชนงั้นหรอ"

"เปล่า...หัวใจชั้นลืมหัวใจอ่ะ"

อีกและกวนจริงๆเล้ยน่าจะส่งไปอยู่สถานคนบ้านะ

"นี่อย่ากวนได้ม่ะเบื่อชิบเป๋ง*-*"

"อย่าโกรธดิ...ทำหน้าตาอย่านั้นมันไม่น่ารักแล้วนะยองวอนจ๋า..."

นายเฮงซวยเลิกเรียกฉันว่ายองวอนซักทีเหอะ

"เรื่องของฉัน"ฉันและนายฮานคังมินเถียงกันจนมาถึงสวนสนุกราโนเดะ

"ว้าว...สวยจัง"

หมอนี่ทำตัววเหมือนเด็กอายุ5ขวบเลยอ่ะเหอะๆแต่ชั้นคิดว่าที่นี่ก้อสวยจริงๆอ่ะแล้วเครื่องเล่นก้อน่าเล่นด้วยเยส....มีรถไฟเหาะด้วยอยากเล่นอยู่พอดีเลยอ่ะชวยนายฮานคังมินไปเล่นด้วยกันดีกว่าว่ะลองดูดิว่าหมอนั้นจะอ้วกไหมสงสัยชั้นคิดว่าคงไม่มีชิ้นดีเลยล่ะเนอะ

"ฮานคังมินไปเล่นไอนั้นด้วยกันป่ะ"

"เล่นอะไรหรอ?.?"

"รถไฟเหาะอ่ะไปเล่นด้วยกันได้ป่ะน๊า..."

"ก้อได้เอาดิแต่ชั้นไม่เคยเล่นเจ้าตัวนี้มาก่อนเลยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกเล่นได้อยู่แล้วน่าน๊า"

"ไปก้อไป"

"เย้"                        จบตอนที่2 ติดตามตอนที่3ด้วยนะ

และแล้วเราก้อมานั่งอยู่บนรถไฟเดหาะแถวหน้าสุดเลยท่าทางหมอนี่ไม่เห็นกลัวตรงไหนไหนบอกว่าไม่เคยเล่นไงแล้วไมไม่เห็นกลัวเลยอ่ะแต่ช่างมันเหอะ

มีไรหรอยองวอน

ป่าว

แล้วเมื่อกี้มองหน้าชั้นทำไม+-+

ทำไมคนมันจะมองผิดไหมล่ะ

เทอกลัวอ่ะดิ

ไม่ด้ายกล้วซะหน่อย

อิอิ

ขำไรของนายเล่าชั้นว่านายนี้ท่าทางจะป๊องแล้วอ่ะ

ถามจริงๆเหอะกลัวป่ะเนี้ย

ไม่ได้กลัว!!!

ถามไรหน่อยดิ

ถามไรก้อรีบถามรถไฟจะออกอยู่แล้ว

ชั้นเป็นคนยังไงในสายตาเทอหรอ

พอคำพูดสุดท้ายที่หมอนี้นพูดจบรถไฟก้อออกตัวพอดีชั้นแทบตั้งหลักไม่อยู่เลยหน้าขมับไปโดนเบาะหน้าแต่นายนั้นก้อดึงแขนชั้นไว้เห้อแทบตายหนะนายก้อมีประโยชน์เหมือนกานนิแต่ชั้นเพิ่งเปเห็นนายทำประโยชน์ให้ชั้นวันนี้แหละ

เห้อ...เกือบตายน่ะ...ขอบใจนะนายฮานคังมิน

ไม่เป็นไรหรอก

^_^

ชั้นคิดว่านี้เป็นครั้งแรกที่ชั้นยิ้มให้นายเฮงซวยนี้อ่ะ

แล้วเมื่อกี้ที่ชั้นถามเทอไปอ่ะตอบได้ไหม

เป็นคนที่บ้าที่สุดในโลก555+

งั้นหรอ

ช่าย^^

อิอิ...นายน่ะบ้าที่สุดในสายตาชั้นแล้วล่าน่าแต่ดูสีหน้าเขาเศร้าๆแหะเป็นไรไปนะเจ้าหมอนี้

เฮ้ย!อย่าทำหน้าแบบนั้นดิมันดูไม่ดีเลยนะ

จริงๆไม่ใช่ดูไม่ดีหรอกแต่มันดูไม่ได้ต่างหากล่ะ

อืมงั้นหรอ^_^

แต่ยิ้มแบบนี้มันดูเจ้าเล่ห์จังแหะ

แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่าเจ๊!!!!

ว่าอะไรนะหมอนี้เรียกฉันว่า เจ๊ งั้นหรอ

ใครเป็นเจ๊มิทราบยะ

ก๊เทอไงเล่าทำเป็นเอ๋ออยู่ได้- -^

นับวันชั้นยิ่งทนไม่ได้เลยกับคำพูดที่ไอ้***มันพูดออกมา

ตาบ้าเอ๊ยยยยย

พอลงจากรถไฟเหาะเพื่อนๆก็หายกันไปไหนหมดแล้วเนี้ยเซ็งเป็นบ้า- -*

และแล้ว

ครืนนน...ครืนนน...

เสียงอาไรหว่าเหมือนเสียงอะไรสั่นสักอย่าง

โหล

อ๋อมือถือของนายนี้นี่เองนายคงใช้แบบระบบสั่นสินะเหอะๆ-_-*

หา...จะบ้าหรอ

อยู่ๆนายเฮงซวยก็อุทานขึ้นมาแล้วหันหน้ามามองชั้นแต่หน้าหมอนี้ตอนนี้เหมือนถูกทาสีด้วยสีแดงเลยแดงนายออกจะแดงนิดๆแต่เพราะอะไรนะ...อุ๊บหน้านายน่าขำชะมัดเลยปล่อยขำออกไป

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....

ขำไรยัยเปี๊ยก

หมอนี้เรียกชั้นว่ายัยเปี๊ยกแล้วชั้นมันตัวเล็กขนาดเป็นยัยเปี๊ยกเลยหรอไงแต่ก็จริงชั้นสูงแต่ร้อยหกสิบเองนี้แต่มันก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไรขนาดนั้นนะ

แล้วนายตัวใหญ่นักรึไงหา

อย่างน้อยชั้นก็ตัวใหญ่กว่าเทอแล้วกัน

ฮึ่ย  แต่มันก้อจริงหมอนี้น่าจะสูงราวร้อยเจ็ดสิบกว่าๆได้มั้งแต่มันก็ไม่เห็นต้องมาเรียกชั้นว่ายัยเปี๊ยกเลยนี้นา

แล้วเพื่อนๆเราอ่ะอยู่ไหนกันหมดแล้ว

พวกเค้ากลับกันไปแล้วเห็นบอกว่าโยชิโรคประจำตัวกำเริบเลยรีบกลับกันก่อน

มินโยชิเนี้ยนะเค้ามีโรคประจำตัวด้วยหรอเห็นดูแข็งแรงดีนี้

มินยาชิมีโรคประจำตัวด้วยหรอ

อืม...หอบหืดน่ะ

หอบหืดหรอเฮ้อน่าสงสารเค้าจังเลยเนอะคนดีๆอย่างนั้นแต่กลับเป็นหอบหืดทำไมไม่มาลงที่ตัวนายเฮงซวยซะล่ะมันน่าจะดีกว่านะ- -

แล้วพวกเราล่ะชั้นเอ่ยถามขึ้นมา

เทอจะอยู่เล่นอะไรหรือป่าว...หรือว่าจะกลับเลย

ชั้นยังไงก็ได้ว่าแต่นายเหอะจะเอาไง

ฉันก็...ยังไงก็ได้เหมือนกัน^^

หมอนี้กวนอีกและเห้องั้นชั้นกลับดีกว่านะไม่อยากอยู่กับนายและล่ะเซ็งมาก

งั้นชั้นกลับก่อนนะ

เดี๋ยวไปส่งได้ไหม

ชั้นไม่ใช่เด็ก3ขวบนะ

ก็มันมืดแล้วนี้...อันตรายนะ...

เพิ่งบ่าย4เองเนี้ยนะมืดแล้ว

บ่าย4เองนะ

...

งั้นก็แล้วแต่นายตามใจล่ะกาน

^_^

พวกเราเดินออกจากสวนสนุกราโนเดะน่าเสียดายจังอุสาห์ได้มาเที่ยวด้วยกันแล้วแต่ก็เพราะมินโยชิแต่ไม่เป็นไรหรอกมันห้ามกันไม่ได้นี้เรื่องโรคประจำตัวน่ะ

เราเดินกันมาจนถึงถนนหน้าสวนสนุกราโนเดะ

ขอบคุณนะแค่นี้ฉันก็กลับเองได้แล้วล่ะ^^

...เดี๋ยวสิ...

นายเฮงซวยเรียกฉันก่อนที่ฉันจะเข้าไปในรถประจำทางพร้อมกับตึงแขนเสื้อฉันอีก- -*

อะไรอีกล่ะทีนี้

ฉันไปส่งถึงที่บ้านก็ได้

ไม่เป็นไรหรอกนายกลับไปเหอะ

บอกแล้วไงว่าฉันจะไปส่งน่ะ

ก็ได้ก็ได้วุ้ย

นั่งแท๊กซี่ดีกว่านะเดี๋ยวฉันออกให้^_^

ฉันไม่เคยเห็นใครที่ไหนยิ้มเวลาออกเงินห้คนอื่นๆเลย

หมอนั้นหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรออกไปที่นึง